مولانا درباره حضرت علی (ع): شیر حقم نیستم شیر هوا

یزدفردا : علی آبادی:شعری از مولانا درباره حضرت علی (ع): شیر حقم نیستم شیر هوا فعل من بر دین من باشد گوا

گفت من تیغ از پی حق می‏زنم بنده‏ی حقم نه مأمور تنم‏

گفت من تیغ از پی حق می‏زنم بنده‏ی حقم نه مأمور تنم‏

شیر حقم نیستم شیر هوا فعل من بر دین من باشد گوا

ما رمیت إذ رمیتم در حراب من چو تیغم و آن زننده آفتاب‏

رخت خود را من ز ره برداشتم غیر حق را من عدم انگاشتم‏

سایه‏ام من کدخدایم آفتاب حاجبم من نیستم او را حجاب‏

من چو تیغم پر گهرهای وصال زنده گردانم نه کشته در قتال‏

خون نپوشد گوهر تیغ مرا باد از جا کی برد میغ مرا

که نیم کوهم ز حلم و صبر و داد کوه را کی در رباید تند باد

آن که از بادی رود از جا خسی است ز آن که باد ناموافق خود بسی است‏

باد خشم و باد شهوت باد آز برد او را که نبود اهل نماز

کوهم و هستی من بنیاد اوست ور شوم چون کاه با دم یاد اوست‏

جز به باد او نجنبد میل من نیست جز عشق احد سر خیل من‏

خشم بر شاهان شه و ما را غلام خشم را هم بسته‏ام زیر لگام‏

تیغ حلمم گردن خشمم زده ست خشم حق بر من چو رحمت آمده ست‏

غرق نورم گر چه سقفم شد خراب روضه گشتم گر چه هستم بو تراب‏

چون در آمد علتی اندر غزا تیغ را دیدم نهان کردن سزا

تا احب لله آید نام من تا که ابغض لله آید کام من‏

تا که اعطا لله آید جود من تا که امسک لله آید بود

بخل من لله عطا لله و بس جمله لله‏ام نیم من آن کس‏

و آن چه لله می‏کنم تقلید نیست نیست تخییل و گمان جز دید نیست‏

ز اجتهاد و از تحری رسته‏ام آستین بر دامن حق بسته‏ام‏

گر همی‏پرم همی‏بینم مطار ور همی‏گردم همی‏بینم مدار

ور کشم باری بدانم تا کجا ماهم و خورشید پیشم پیشوا

بیش از این با خلق گفتن روی نیست بحر را گنجایی اندر جوی نیست‏

پست می‏گویم به اندازه‏ی عقول عیب نبود این بود کار رسول‏

از غرض حرم گواهی حر شنو که گواهی بندگان نه ارزد دو جو

در شریعت مر گواهی بنده را نیست قدری وقت دعوی و قضا

گر هزاران بنده باشندت گواه بر نسنجد شرع ایشان را به کاه‏

بنده‏ی شهوت بتر نزدیک حق از غلام و بندگان مسترق‏

کاین به یک لفظی شود از خواجه حر و آن زید شیرین و میرد سخت مر

بنده‏ی شهوت ندارد خود خلاص جز به فضل ایزد و انعام خاص‏

در چهی افتاد کان را غور نیست و آن گناه اوست جبر و جور نیست‏

در چهی انداخت او خود را که من در خور قعرش نمی‏یابم رسن‏

بس کنم گر این سخن افزون شود خود جگر چه بود که خارا خون شود

این جگرها خون نشد نز سختی است غفلت و مشغولی و بد بختی است‏

خون شود روزی که خونش سود نیست خون شو آن وقتی که خون مردود نیست‏

چون گواهی بندگان مقبول نیست عدل او باشد که بنده‏ی غول نیست‏

گشت ارسلناک شاهد در نذر ز آن که بود از کون او حر ابن حر

چون که حرم خشم کی بندد مرا نیست اینجا جز صفات حق در آ

اندر آ کازاد کردت فضل حق ز آن که رحمت داشت بر خشمش سبق‏

اندر آ اکنون که رستی از خطر سنگ بودی کیمیا کردت گهر

رسته‏ای از کفر و خارستان او چون گلی بشکفته در بستان هو

تو منی و من توام ای محتشم تو علی بودی علی را چون کشم‏

معصیت کردی به از هر طاعتی آسمان پیموده‏ای در ساعتی‏

بس خجسته معصیت کان کرد مرد نی ز خاری بر دمد اوراق ورد

نی گناه عمر و قصد رسول می‏کشیدش تا به درگاه قبول‏

نی به سحر ساحران فرعونشان می‏کشید و گشت دولت عونشان‏

گر نبودی سحرشان و آن جحود کی کشیدیشان به فرعون عنود

کی بدیدندی عصا و معجزات معصیت طاعت شد ای قوم عصات‏

ناامیدی را خدا گردن زده است چون گنه مانند طاعت آمده ست‏

چون مبدل می‏کند او سیئات طاعتی‏اش می‏کند رغم وشات‏

زین شود مرجوم شیطان رجیم و ز حسد او بطرقد گردد دو نیم‏

او بکوشد تا گناهی پرورد ز آن گنه ما را به چاهی آورد

چون ببیند کان گنه شد طاعتی گردد او را نامبارک ساعتی‏

اندر آ من در گشادم مر ترا تف زدی و تحفه دادم مر ترا

مر جفاگر را چنینها می‏دهم پیش پای چپ چه سان سر می‏نهم‏

پس وفاگر را چه بخشم تو بدان گنجها و ملکهای جاودان‏[1]

[1] مثنوی‏معنوی، دفتر اول، صفحه ‏ی 168

• نویسنده : یزد فردا
• منبع خبر : خبرگزاری فردا